«Ὁ Ἀλέξανδρος ἔφη πρὸς τὸν Δαρεῖον: «Οἱ Ὑμέτεροι πρόγονοι ἐλθόντες εἰς Μακεδονίαν καὶ τὴν ἄλλην Ἑλλάδα, κακῶς ἐποίησαν ἡμᾶς, οὐδὲν προηδικημένοι˙ ἐγὼ δὲ τῶν Ἑλλήνων ἡγεμὼν κατασταθεὶς καὶ τιμωρήσασθαι βουλόμενος Πέρσας, διέβην εἰς τὴν Ἀσίαν…» (Ἀρριανός, ΙΙ, 14, 4)
«…τίνος καὶ πηλίκης δεῖ τιμῆς ἀξιοῦσθαι Μακεδόνας, οἵ τὸν πλείω τοῦ βίου χρόνον, οὐ παύονται, διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας.» (Πολύβιος ΙΧ, 34, 1 ἕξ
Μακαριώτατε,
σεπτοὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἡ δυσκολία τῶν καιρῶν, ἡ ἀγωνία διὰ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἐκκλησίας, οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν ἀταράχως·
Συναισθανόμενος, ὅτι καὶ αἱ Ὑμέτεραι Θεοτίμητοι ἀξίαι, διακατέχονται ἀπὸ ἀνάλογον θεοφιλῆ ἀνησυχίαν, μοῦ δίδει τὴν δυνατότητα νὰ ἐπανέλθω εἰς τὰ ὡς ἄνω διαρκῶς ἐπίκαιρα, καὶ ὡς μὴ ὤφειλε, ἀναφυέντα προβλήματα, ἡ ἀνακίνησις τῶν ὁποίων, καίτοι δὲν ἔχουν προκαλέσει τὴν ἐν Ἑλλάδι οἰκονομικὴν καὶ λοιπὴν κρίσιν, προκαλεῖ ὀδύνην, ἀλλὰ καὶ διάθεσιν ἀντιστάσεως μέχρι θανάτου, ἵνα μὴ γίνῃ τὸ θέλημα τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ τοῦ διαβόλου.
Ἡ ὑπάρχουσα συνταγματικὴ σχέσις τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν εἶναι ἐπιλογὴ μιᾶς κομματικῆς παρατάξεως ἢ ἑνὸς πολιτικοῦ ἡγέτου. Εἶναι ἀποτύπωσις καὶ ἔκφρασις, καταστάλαγμα αἰώνων καὶ χιλιετιῶν, τῆς διαχρονικῆς σχέσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὸν Χριστιανισμόν, καρπὸς τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἰδιαιτερότης τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τὴν μοναδικότητα καὶ τὸ μεγαλεῖον τοῦ ὁποίου, ὡς ἐξεφράσθη ἰδίως εἰς τὴν περίοδον τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, ἐθαύμασαν λαοὶ καὶ ἀπησχόλησε ἱστορικοὺς τῶν Ἐθνῶν, ὅσον οὐδεὶς ἄλλος πολιτισμὸς τῆς παγκοσμίου ἱστορίας.
