Τὸ κατωτέρω κείμενον ἐδημοσιεύθη, ὡς ἄρθρον, εἰς τὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» τῆς 29ης Σεπτεμβρίου, ἐξ ἀφορμῆς τῆς κυκλοφορίας εἰς τὰ σχολεῖα τῶν φακέλλων τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τῆς κάτωθεν ἀναγραφομένης Συνοδικῆς ἐγκυκλίου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διὰ τῆς ὁποίας, κατὰ τὴν γνώμην μου, στοχοποιοῦνται, ὡς ἀνεπιθύμητοι ἐπιλεκτικῶς Ἁγιορεῖτες πατέρες ποὺ στηλιτεύουν μὲ παρρησίαν […]

(Ἐδημοσιεύθη εἰς τὴν ἐφημερίδα “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ” τὴν 9ην Σεπτεμβρίου 2016) Τοῦ Ἱερομονάχου Δαμασκηνοῦ, Ἱερόν Κελλίον Φιλαδέλφου Ἁγίου Ὄρους «Τὸ μὲν ἐπιτιμᾶν οὐ μέγα· ρᾷστον γὰρ καὶ τοῦ βουλομένου παντός· τὸ δὲ ἀντεισάγειν τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀνδρὸς εὐσεβοῦς καὶ νοῦν ἔχοντος» (Γρηγ. Θεολ. ΕΠΕ, τ. 59, σ. 239). Εἰς τὸ ὑπ’ ἀρ. 2126 φ. τῆς 22ας […]

To talk for a saint you have to be a saint. So we are not in the position to talk for the memorable Father

Porfyrios, who is undoubtfully a saint. We dare to talk about Father Porfyrios motivated by duty and

gratitude towards him; but also because we love our brothers.

“Father Porfyrios”